Eftir mínum tykki hevur konan, sum eitur Alina, eitt sera søtt andlit, tí hon er fødd av einum pápa av Manadonese ætt og mammu hennara av Makassar ætt Familjan hjá henni er rættiliga væl fyri, har pápin arbeiðir sum løgreglumaður og mamman er ein. timburíverksetari í býnum hjá henni.
Long story stutt, fyrsta daginn eg hitti college vinkonu mina, fannst tad eins og vid komum strax saman tvi thegar vid vorum bædi i college, vorum vid mjog naestum og svafum oft saman i gistingarhusinu minu i borgini Bone. Hann fer ofta enntá við mær.
“Nis, eg eri sera glað fyri at hitta teg og eg havi leitað eftir tí leingi, vilt tú vera heima hjá mær ein dag ella tveir?” segði hann við meg, meðan hann klemmaði meg sera fast. Vinur mín á universitetinum eitur “Nasir”.
Vit síggja seinni. Tað, sum er greitt, er, at eg eri sera takksom fyri, at vit kunnu møtast á hesum staðnum. ”Kanska er hetta góð eydna, tí eg hevði ikki væntað, at tú búði í býnum Makassar,” svaraði eg, meðan eg vendi favninum aftur. Vit klemmaðust leingi runt á miðmarknaðinum í Makassar, serliga á staðnum, har klógvar vóru seldar.
Latið okkum fyrst fara heim til Nis, so práta vit leingi har, og eg skal kunna um konu mína samstundis,” segði hann, meðan hann førdi meg inn í sín Feroza bil. Eftir ad vid vorum komnir i gardid hans, kom Nasir fyrst ut og opnadi strax bilhurdina sina til vinstri og baud mer ad fara af.
Eg var sera bilsin av at síggja húsini í tveimum hæddum, har hann búði. Niðara hæddin er brúkt sum goymsla og skrivstova hjá fyritøku hansara, meðan ovara hæddin er brúkt sum bústaður hjá konu hansara. Eg fylgdi bara aftan á honum.
Hetta er úrslitið av okkara átøkum Nis í fleiri ár í Makassar, segði hann, meðan hann vísti eina rúgvu av rísi og skrivstovupláss sítt.
“Vá, tú ert rættiliga flottur, herra.” Tín fyritøka er rættiliga veik. – Tú ert sera væleydnaður í mun til meg, sum enn ikki er greiður yvir mína lívskeldu, segði eg við hann.
„Lin, Lin, hetta er mín gamli universitetsvinur, sum eg segði tær frá um dagin. Møt míni vakru konu,” rópti Nasir og ringdi til konu sína og vit vóru beinanvegin kunnað.
”Alina,” segði kona hansara og rópti navnið á henni, tá eg risti hondina á henni, meðan hon brosti blíð og søtt sum um hon vísti gleði.
“Anis”, segði eg meðan eg vendi smílinum aftur.
Tað sær út til, at Alina er ein blíð, vinarlig kona, sum altíð varðveitir sín vakurleika. Eg meti at hann er bert umleið 25 ára gamal við einum eitt sindur slankum kroppi, umleið 145 cm høgum og heldur langum hári.
Hondin var heit og sløtt. Eftir ad hafa buin ad taka mig i moti, baud Alina mig svo ad setjast nidur og hun for skundandi inn eins og hun hefdi mikilverd vinnu i gangi inni.
Fyri ikki so langari tíð síðani tosaðu vit um vinnuferðina hjá Nasir og fundin hjá honum við Alinu í Makassar City, Alina borðreiddi við tveimum koppum av kaffi við mjólk og lekkrum køkum á borðinum frammanfyri okkum.
Vinarliga Sis, njót matin í hóv” boðini hjá Alinu rørdu beint í hjartabotnin. Burtursæð frá sínum søta smíli, mjúkleikanum í røddini, so er hon eisini orsakað av síni útsjónd, vakurleika og sterka luktinum av hennara angandi parfumu.
Í hjartanum segði eg, hvussu glaður og glaður Nasir var at kunna fáa eina konu sum Alina. Hevði eg eisini havt eina konu sum hana, hevði eg avgjørt ikki kunna farið nakrastaðni
“Eh, hví dagdroymir tú?” Hvat er trupulleikin, Nis, sum er hugsandi soleiðis? Hvat órógvar teg?” segði Nasir meðan hann helt í økslini á mær, so eg var sera skelkaður og skelkaður
“N.. Tað er eingin trupulleiki yvirhøvur. Bara eg hugleiði eina løtu um okkara møti í dag. “Hví hendi tað,” hugsaði eg.
Alina var bara tigandi og lurtaði eftir, at vit tosaðu við mannin, men av og á hugdi hon at mær og vísti eitt glatt andlit.
“Nú er tað tín túrur, Nis, at fortelja tær um tína lívsferð saman við konu tíni, eftir at eg var tann einasti, sum tosaði.” Vinarliga sig mær bara eina langa søgu, hóast eg ikki eri upptikin úti í dag.
Harumframt meta dagin í dag sum vEndiliga avgjørdi eg at fara heimanífrá at leita mær arbeiði í hesum býnum. Eh.. Eg havi ikki funnið mær arbeiði enn, knappliga hittust vit eftir tveir dagar av at eg gekk her og har. Kanska okkara møti vera eitt silvurfóður. “Vónandi verður okkara møti ein loysn at vinna á mínum húsarhaldstrupulleikum” Søgaokkara serliga dag, sum skal haldast saman. Er tað ikki rætt, Lin..?” Nasir sagdi eins og hann vaeri ad leita eftir studningi fra konu sinni og timinn hans var buin ad nota serstaklega til min.
”Okey, so skal eg siga tær eitt sindur um mítt heimalív, sum er sera øðrvísi enn títt heimalív,” segði eg, meðan eg stillaði setrið á mjúka stólinum.
„Orsaka, um eg skal siga tað beinleiðis. Faktiskt var mín koma til býin Makassar faktiskt útloyst av mínum húsarhaldstrupulleikum. Eg stríðist altíð og stríðist við konu mína, tí eg havi trupult við at fáa eitt ordiligt arbeiði og at kunna uppihalda familjuni.
Endiliga avgjørdi eg at fara heimanífrá at leita mær arbeiði í hesum býnum. Eh.. Eg havi ikki funnið mær arbeiði enn, knappliga hittust vit eftir tveir dagar av at eg gekk her og har. Kanska okkara møti vera eitt silvurfóður. “Vónandi verður okkara møti ein loysn at vinna á mínum húsarhaldstrupulleikum” Søga